Dolunay karanlığı çökünce şehre hatırlarım ait olduğum sokakları. 
Bu sokaklar benim sokaklarıma benzemez. 
Bu kaçaklar, bu uğursuzlar bu suçlu yüzler hep yabancı. 
Bu korku benzemez benim şehrime çöken korkuya. 
Sen yoksun bu şehirde pişmanlığın yok. 
Ve bu şehirde ölmeye değer hiç bir şey yok.